Decydując się na Shelti, należy wiedzieć, że owczarki szetlandzkie sheltie to całkiem odrębna rasa, a nie miniaturka owczarka szkockiego collie. Sheltie i collie są ze sobą spokrewnione, ale poza wzrostem różnią się jeszcze wieloma innymi cechami!!!

 

Owczarki szeltandzkie nie znoszą przymusu, krzyku i nadmiernego hałasu. Chwalone i nagradzane osiągną znacznie więcej. Idealnie nadają się do rodzin z dziećmi, nie są agresywne, świetnie spisują się w psich zawodach sportowych między innymi agility. Bardzo szybko się uczą, ale należy wiedzieć, że uczą się zarówno tych dobrych jak i złych rzeczy, bo to takie małe cwaniaki.

 

Sheltie wbrew pozorom jest bardzo łatwy w pielęgnacji, ich włos oczyszcza się samoistnie i nie ma tendencji do filcowania się. Częściej musimy doglądać okolic uszu i tzw. portek, które należy przeczesać co parę dni, natomiast całkowicie należy przeczesać psiaka co 14 dni. Kąpiele higieniczne wykonuje się, gdy jest taka potrzeba. Zazwyczaj 3-4 razy w roku.

    

 

Wzorzec FCI nr 88

 

OWCZAREK SZETLANDZKI (Shetland Sheepdog)

 

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania

Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987

Użytkowanie: Pies pasterski.

Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.

Sekcja 1 - Psy pasterskie.

Próby pracy nie wymagane.

 

WYGLĄD OGÓLNY:

Mały, długowłosy, urodziwy pies pracujący, nie może być ociężały ani krępy. Harmonijnie zbudowany, wszystkie części ciała składają się na proporcjonalną całość. Obfita sierść z grzywą i kołnierzem, czyste linie głowy i słodki wyraz dopełniają piękna tego psa.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Bystry, ożywiony, czujny, zdecydowany i inteligentny. Przywiązany do właściciela i bardzo mu oddany, nieufny wobec obcych, nie nerwowy.

 

GŁOWA: Głowa subtelna; oglądana z przodu i z boku ma kształt długiego, tępego klina, zwężającego się ku nosowi. Szerokość mózgoczaszki proporcjonalna do jej długości i długości kufy, a wszystko to odpowiednie do wielkości psa. Czaszka płaska, umiarkowanie szeroka między uszami, guz potyliczny niewidoczny. Policzki płaskie, płynnie przechodzą w zaokrągloną na końcu kufę. Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości, linie profilu równoległe, rozdzielone nieznacznym, ale widocznym stopem. Nos, wargi i powieki czarne.

Właściwy i charakterystyczny wyraz osiągnięty jest dzięki idealnemu wyważeniu mózgoczaszki i kufy, kształtowi, barwie i osadzeniu oczu oraz prawidłowemu osadzeniu i noszeniu uszu.

Uzębienie: Szczęki równe, mocne, ładnie zarysowane; mocna żuchwa.

Wargi przylegające. Mocne zęby, komplet siekaczy styka się w zgryzie nożycowym. Bardzo pożądane kompletne uzębienie.

Oczy: Średniej wielkości, skośnie osadzone, kształtu migdała. Ciemnobrązowe, tylko u psów marmurkowych mogą być (jedno lub obydwa) niebieskie lub niebiesko nakrapiane.

Uszy: Małe, umiarkowanie szerokie u nasady, osadzone dość blisko siebie na wierzchołku czaszki. W spoczynku odrzucone do tyłu, przy pobudzeniu nastawione, z końcami opadającymi do przodu.

 

SZYJA:

Umięśniona, łukowato wysklepiona, dostatecznie długa, by głowa mogła być noszona dumnie.

 

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Łopatki wyraźnie skośnie ustawione, w kłębie rozdzielone tylko przez kręgi, ale niżej rozstawione szerzej, aby dać miejsce dla dostatecznego wysklepienia żeber. Staw barkowy dobrze kątowany, ramię mniej więcej takiej samej długości, co łopatka. Łokieć w połowie odległości od kłębu do podłoża. Przedramię, oglądane z przodu, proste, dobrze umięśnione, suche, o mocnym kośćcu. Śródręcza mocne i elastyczne.

TUŁÓW:

Długość od stawu barkowego do guza siedzeniowego nieznacznie większa od wysokości w kłębie. Klatka piersiowa głęboka, sięga do łokci. Żebra dobrze wysklepione, dołem spłaszczone, by dać miejsce dla swobodnej akcji łopatek i kończyn przednich. Grzbiet prosty, jedynie w lędźwiach ładnie wysklepiony, zad łagodnie opadający.

 

KOŃCZYNY TYLNE:

Uda szerokie i dobrze umięśnione, kość udowa ustawiona pod odpowiednim kątem do miednicy. Dobrze kątowane stawy kolanowe i skokowe, te ostatnie nisko umiejscowione, suche i mocne. Śródstopia, oglądane z tyłu, proste, o mocnym kośćcu.

ŁAPY:

Owalne, o mocnych opuszkach, palce zwarte i wysklepione.

OGON:

Nisko osadzony, kręgi ogonowe zwężają się ku końcowi, który sięgać musi przynajmniej stawu skokowego. Obficie owłosiony, na końcu lekko zakręcony. W ruchu może być wzniesiony, ale nigdy powyżej linii grzbietu. Nie może być skręcony.

 

CHODY:

Swobodne, lekkie, pełne wdzięku, z mocnym napędem kończyn tylnych, dający maksymalną efektywność przy minimalnym wysiłku. Krok sztywny, związany, wysoki, toczący, wysokie podnoszenie i plątanie łap są w najwyższym stopniu niepożądane.

 

OKRYWA WŁOSOWA:

Sierść: Z podszerstkiem; włos okrywowy długi, prosty i szorstki w dotyku, podszerstek krótki, miękki i gęsty. Obfita grzywa i kołnierz, na przednich nogach wyraźne frędzle. Tylne kończyny bogato obrośnięte, ale poniżej stawu skokowego włos raczej krótki. Kufa gładka. Osobniki o krótkim włosie wysoce niepożądane.

 

Umaszczenie:

Śniade: jednolite lub z nalotem, w odcieniach od jasnozłotego do ciemnomahoniowego, w nasyconych odcieniach. Niepożądana wilczasta ani szara.

 

Trójbarwne: intensywnie czarny tułów, podpalanie pożądane jak najbrdziej intensywne.

 

Niebieskie marmurkowe: Tło srebrzysto-niebieskie, w czystym odcieniu, na nim czarne plamki i łatki. Pożądane intensywne podpalanie, ale jego brak nie stanowi wady. Rozległe czarne łaty, szare tło czy rdzawe naloty na włosie okrywowym lub podszerstku w najwyższym stopniu niepożądane, bo maść ma być niebieska.

 

Maść czarno-biała i czarna z podpalaniem są także prawidłowe. Mogą występować (co nie odnosi się do psów czarnych z podpalaniem) białe znaczenia w postaci strzałki i kołnierza, na klatce piersiowej, nogach i końcu ogona. Znaczenia takie są pożądane, ale ich brak nie jest wadą. Białe łaty na tułowiu w najwyższym stopniu niepożądane.

 

WZROST:

Idealna wysokość w kłębie to 37 cm dla psa i 35,5 dla suki. Odchylenie o więcej, niż 2,5 cm w którąkolwiek stronę, jest w najwyższym stopniu niepożądane.

 

WADY: Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

 

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym